Desire and Obligation

When "I want to" and "I need to" meet each other and start to fight again...

"I want to" is what comes inside you, from the corners of your soul, which tries to control you. Your "I need to" is the society, the way you've been brought up, the norms you used to follow all your life, never thinking that those norms might be wrong. You were just following the ideas that did not belong to you, all the while hiding your "I want to" in a small cage, in the furthest corners of your thoughts. But the desire gets stronger one day and keeps reminding you about its existence. Two different sides, two fairs and only one choice. Not an easy decision to make. All you want to do is to follow the voice of your soul, but your fear of the "society" keeps whispering what you really should do and the "I need to" comes back to you again.
-Don't cross the line
-What line?
Didn't you create all those lines yourself? Then just move them a little further, as long as you don't cross the line it doesn't matter how far the line really is. When you yourself follow the "I want to" but show everyone what they want to see, then people will think that you're doing whatever you should, following your "I need to". Isn't everything just great now?
                                                                                                                       © LiLit Ghazaryan

Harmony

...It can be the strongest power, the desire that can destroy the two for creating the one. The passion kills our ego, our character, personality and makes us go against ourselves for the one in front of us, while that person does the same for us and it creates a new power, a new person with another ego. Probably years later that very same ego will die and vanish away for another person to create a new personality again. This circle keeps going on and repeating itself. We do our best to have our own attitude, we build a personality which should be unique and original, but we create our personality only for loosing it later, when we find the one for whom we will be ready to loose ourselves, not ready but willing to. At that point we don't give questions, we don't care about anything, forget about the long way we've been going through. For that one person we cross all the possible lines we had created ourselves as borders. Is it love? No, it's the passion, the desire that grows stronger then love, walking along with that feeling on the same road. We loose our mind to the point when we are ready to give up everything for the joy and desire. Two people loose themselves to find another personality in each other. They loose everything they had and start creating a new personality, they start creating each other, they build the harmony which leads to a strong combination. Two people loose themselves as individuals to find themselves again, this time not as individuals but as parts of a united character, they find new themselves in each other...

                                                                                                                            © LiLit Ghazaryan

Իմ սիրելի քաղաք

  Ողջույն ընկերս:

  Այսօր քեզ վերևից եմ նայում: Ինքնաթիռի փոքրիկ պատուհանից աշխատում եմ որսալ քո գիշերային ողջ գեղեցկությունը: Լույսեր... Որքան ջերմություն կա քո լույսերում, որքան գեղեցիկ ես ընկերս: Իմ սիրելի քաղաք, իմ Երևան: Վերևից նայում եմ քեզ ու մտածում, որ ժամանակին գուցե չեմ հասկացել քեզ, բայց դու հանդուրժել ես ու մեղմ ժպտացել: Դու հիմա էլ ես մեղմ ժպտում, իսկ ես փայտացած նստած եմ ինքնաթիռի աթոռին, նայում եմ քեզ ու հասկանում, որ չգնացած արդեն կարոտը խեղդում է ինձ: Անգամ չեմ փորձում զսպել արցունքներս, եթե նույնիսկ ուզենաի՝ չէի կարողանա:

Photo by LiLit G.

  Իմ սիրելի քաղաք... 

  Որքան ջերմ հիշողություններ եմ թողնում քո գրկում ու հեռանում: Գիտեմ, դու դրանք պահելու ես քո տաք սրտում, պահելու ես այնքան ժամանակ մինչև վերադառնամ, ու այդ ժամանակ նորից իմ առջև կբացես անցյալի դռները՝ իմ սեփական անցյալի: 

  Եթե կարողանաի կգրկեի  քեզ ընկերս, ամուր-ամուր կգրկեի հրաժեշտից առաջ: Որքան դժվար է բաժանվել քեզնից քաղաքս, իմ մասնիկ, իմ մանկություն, իմ անցյալ ու ներկա, իմ ապագայի անբաժան մասնիկ: Չէ՛, բաժանումը չի, որ ստիպում է ինձ զգալ այս ամենը: Ես քեզ միշտ էլ կարոտում էի, անգամ երբ քայլում էի քո փողոցներով, բայց վախը, որ հեռավորությունը կարող է օտարացնել մեզ, սարսափելի է:

  Բայց դու ժպտում ես...