Self-portrait

By LiLit G.

Multiple personalities? No, just a character with different ideas, just a person with multiple reflections of "Me".

A self-portrait with the inner feelings. 

I don't know what this painting is for you, but for me it's a mirror that shows my reflection better than any other mirror I have ever looked in. 

It's simple and confusing at the same time. It's very soft but also scary with it's strangeness. It shows everything that is happening inside me, reflects the argument between me and myself, which goes along with the harmony that makes me fly sometimes.

This is a story of an artist who did less then she could, less then she had to, but who never stopped realizing her own mistake. This is a realization of being misunderstood, a regret that she carries with her to the following stairs. 

But most of all this is the lightness of the feather flying along with the warm and soft summer breeze...



                                                                                                                             © LiLit Ghazaryan

Not a Serious Post :D

Just a fun "thank you" note dedicated to that tasty piece of orange cake that brightened my morning today :)

"An orange cake in the morning

Makes your day less boring,

An orange cake in the evening

Makes a day exciting,

An orange cake at noon

I will eat very soon."

                                               by LiLit G

Wish you all a nice and bright day :)))

                                                                                                                             © LiLit Ghazaryan

Մետաղյա Կծիկ

Ու նորից Դու, դու, դու
Դու` իմ վախերի ու կասկածների մարմնացում:
Դու` մի սև կետ երկար ու լուսավոր թունելում:
Վախ, որ կա նույնիսկ բարձր ու զվարթ ծիծաղում:
Կասկած, որ կրծում է հոգիդ, անգամ երբ վստահ ես ու համոզված, որ որոշումդ ճիշտ է: ճի՞շտ: Իսկ ո՞րն է ճիշտը: Ո՞վ որոշեց ճիշտն ու սխալը: Ո՞վ է պատասխանատուն, ո՞վ է քննադատը:
Սխա՞լ, ո՞վ է սխալ, դու թե՞ նրանք: Նրա՞նք, որ քննադատում են, սխալ համարում: Իսկ դու՞, դու լսում ես ու ենթարկվու՞մ:
ԾիԾաղելի է:
Այսօր մեկն արթնացավ ու որոշեց, որ դու սխալ ես: Եվ նույն օրը երեկոյան դու կգնաս քնելու  այն մտքով, որ նա ճիշտ էր: Իսկ առավոտյան կարթնանաս խառնաշփոթի մեջ, խճճված ճշտի ու սխալի մետաղյա կծիկում, որ անհնար է քանդել: Մետաղյա կծիկ, որ օր օրի ծանրանում է, մեծանում, դառնում քո մասնիկը: Իսկ հետո՞:

Անկում դեպի բարձունք

  Ու կրկին հայելու մյուս կողմում կանգնած է նա ու նայում է վրաս իր ոչինչ չարտահայտող դեմքով, որն ավելի սարսափելի է քան նրա բարկությունը: Ակնկալիքնե՞ր, ի՞նչ է նա ինձնից ակնկալում, իսկ ես ինքս ի՞նչ եմ ակնկալում ինձնից:
  Անտարբերություն... Ասես մի մեծ պաստառի նման այս բառը մեզ հետևում է ամենուրեք, բղավում է փողոցի յուրաքանչյուր անկյունից` "Դուք անտարբեր եք, մարդի'կ": Իսկ ե՞ս, ես էլ իր ճյուղից պոկված մի թոշնած տերևի նման ինձ պատեպատ եմ տալիս, առանց հասկանլու, որ ախր փողոցում անգամ պատեր չկան:
  Մի փոքրիկ սև կետ եկել նստել է գոգիս ու փակել ամենինչ: Մի փոքրիկ ճեղք կտավի աջ անկյունում ու ողջ նկարը կորցնում է գույները, ամենինչ չքանում է ու այդ չնչին ճեղքը աչքիդ առաջ դառնում է մի հսկա թունել, որը շուտով կուլ կտա քեզ էլ, կտավն էլ, ճեղքն էլ, կուլ կտա ինքն իրեն ու կհամարի, որ սպառվեց իր կատարելությունը, զրոյացավ, հետևաբար հասել էր բարձունքին, որտեղից միակ ելքն արդեն անկումն էր:
  Անիմաստ թախիծ, իսկ ձմեռն էլ մյուս կողմից: Սառը օդը խեղդում է, մռայլությունը` ճնշում, աշնանային գունապնակի հետքերից մնացել են միայն սևագրության էջերն ու մի քանի թոշնած տերև, որ համառորեն դեռ պայքարում են, պայքարում են մինչև հիմա: Իսկ ե՞ս, դե ես էլ երևի նրանց պես: Չէ, չեմ պայքարում նրանց պես, պարզապես սխալ կտավի վրա եմ հայտնվել ու դարձել ընդամենը մի սևագրության հետք, որին նայում են ու մտածում, որ սա  էլ երևի մի ճեղք է, որը սպասում է իր վարկյանին, այն վարկյանին, երբ իրավունք կունենա ու ի զորու կլինի կուլ տալ կտավն էլ, ինքն իրեն էլ...

                                                                                                                             © LiLit Ghazaryan

The Dialogue of "Me" and "I"

I was just sitting in the quite room, my thoughts were also silent but my other half was not feeling comfortable in that emptiness or maybe she just had so much to say. I haven't talked to myself for a long time and my inner part didn't like it.

- Are you scared?
-Scared of what?
- Of talking to me.

Scared of talking to me... That "me" was no one else but myself.

Me: Stop thinking, I'm talking to you, at least be kind enough to pay attention to me

This was too much already, I was not just shocked but also angry.

Me:  See, you're doing it again
I:  What do you want?
Me:  I just want to talk to you

Photo by Monica Ohanyan

I:  Talk? What will we talk about?
Me:  Us
I:  Listen, there is no such thing as "us", it's just me. So stop playing with me and just stay quite please.
Me:  I knew it
I: Well then, good
Me: I knew that you're scared. You're scared to talk to me. You think you're going crazy, talking to yourself, having conversations with your own personality, arguing with your own thoughts. It all scares you and you choose the easiest solution, which is to just make me shut up.