Փոխարինողն ավելի ուժեղ էր, շատ ավելի ուժեղ քան թախծոտ աղջնակը, բայց նա էլ էր սիրում աշնանային անձրևն ու անձրևից հետո քաղաքում տարածվող խոնավ բույրը:Փոխարինողն ավելի հաստատակամ էր ու ինքնավստահ, բայց նա էլ էր սիրում երազել:
Նա հենց նույն թախծոտ աղջնակն էր, պարզապես մեծացել էր, հարմարվել այն ամենին ինչ առաջ չէր հանդուրժում: Սկսել էր ապրել այնպես, ինչպես ապրում են բոլորը, երբ հեռանում են իրենց աշնանային հեքիաթից, բայց միևնույն է չէր մոռացել անձրևի երգը: Նա դեռ նստում էր պատուհանի մոտ ու երկար զրուցում ապակու վրայով հոսող կաթիլների հետ...