Ու կրկին հայելու մյուս կողմում կանգնած է նա ու նայում է վրաս իր ոչինչ չարտահայտող դեմքով, որն ավելի սարսափելի է քան նրա բարկությունը: Ակնկալիքնե՞ր, ի՞նչ է նա ինձնից ակնկալում, իսկ ես ինքս ի՞նչ եմ ակնկալում ինձնից:
Անտարբերություն... Ասես մի մեծ պաստառի նման այս բառը մեզ հետևում է ամենուրեք, բղավում է փողոցի յուրաքանչյուր անկյունից` "Դուք անտարբեր եք, մարդի'կ": Իսկ ե՞ս, ես էլ իր ճյուղից պոկված մի թոշնած տերևի նման ինձ պատեպատ եմ տալիս, առանց հասկանլու, որ ախր փողոցում անգամ պատեր չկան:
Մի փոքրիկ սև կետ եկել նստել է գոգիս ու փակել ամենինչ: Մի փոքրիկ ճեղք կտավի աջ անկյունում ու ողջ նկարը կորցնում է գույները, ամենինչ չքանում է ու այդ չնչին ճեղքը աչքիդ առաջ դառնում է մի հսկա թունել, որը շուտով կուլ կտա քեզ էլ, կտավն էլ, ճեղքն էլ, կուլ կտա ինքն իրեն ու կհամարի, որ սպառվեց իր կատարելությունը, զրոյացավ, հետևաբար հասել էր բարձունքին, որտեղից միակ ելքն արդեն անկումն էր:
Անիմաստ թախիծ, իսկ ձմեռն էլ մյուս կողմից: Սառը օդը խեղդում է, մռայլությունը` ճնշում, աշնանային գունապնակի հետքերից մնացել են միայն սևագրության էջերն ու մի քանի թոշնած տերև, որ համառորեն դեռ պայքարում են, պայքարում են մինչև հիմա: Իսկ ե՞ս, դե ես էլ երևի նրանց պես: Չէ, չեմ պայքարում նրանց պես, պարզապես սխալ կտավի վրա եմ հայտնվել ու դարձել ընդամենը մի սևագրության հետք, որին նայում են ու մտածում, որ սա էլ երևի մի ճեղք է, որը սպասում է իր վարկյանին, այն վարկյանին, երբ իրավունք կունենա ու ի զորու կլինի կուլ տալ կտավն էլ, ինքն իրեն էլ...
© LiLit Ghazaryan
Անտարբերություն... Ասես մի մեծ պաստառի նման այս բառը մեզ հետևում է ամենուրեք, բղավում է փողոցի յուրաքանչյուր անկյունից` "Դուք անտարբեր եք, մարդի'կ": Իսկ ե՞ս, ես էլ իր ճյուղից պոկված մի թոշնած տերևի նման ինձ պատեպատ եմ տալիս, առանց հասկանլու, որ ախր փողոցում անգամ պատեր չկան:Մի փոքրիկ սև կետ եկել նստել է գոգիս ու փակել ամենինչ: Մի փոքրիկ ճեղք կտավի աջ անկյունում ու ողջ նկարը կորցնում է գույները, ամենինչ չքանում է ու այդ չնչին ճեղքը աչքիդ առաջ դառնում է մի հսկա թունել, որը շուտով կուլ կտա քեզ էլ, կտավն էլ, ճեղքն էլ, կուլ կտա ինքն իրեն ու կհամարի, որ սպառվեց իր կատարելությունը, զրոյացավ, հետևաբար հասել էր բարձունքին, որտեղից միակ ելքն արդեն անկումն էր:
Անիմաստ թախիծ, իսկ ձմեռն էլ մյուս կողմից: Սառը օդը խեղդում է, մռայլությունը` ճնշում, աշնանային գունապնակի հետքերից մնացել են միայն սևագրության էջերն ու մի քանի թոշնած տերև, որ համառորեն դեռ պայքարում են, պայքարում են մինչև հիմա: Իսկ ե՞ս, դե ես էլ երևի նրանց պես: Չէ, չեմ պայքարում նրանց պես, պարզապես սխալ կտավի վրա եմ հայտնվել ու դարձել ընդամենը մի սևագրության հետք, որին նայում են ու մտածում, որ սա էլ երևի մի ճեղք է, որը սպասում է իր վարկյանին, այն վարկյանին, երբ իրավունք կունենա ու ի զորու կլինի կուլ տալ կտավն էլ, ինքն իրեն էլ...
© LiLit Ghazaryan